***Oproep aan psychologen, psychiaters en artsen in het algemeen (en hen die daarvoor studeren)***

**Hieronder een appèl van onze O-Buddy Luuk aan wetenschappers om de junkfood- en snack-cultuur in Nederland te helpen ontmantelen.**

_"Luuk: Psychologen en artsen in actie tegen de junkfood-
marketing?"_

Hoe komt het toch dat de verzamelde hulptroepen van zorgverleners niet in staat zijn om de vernietigende snoep- en snackcultuur te ontmantelen? Waarom slagen wij er als samenleving niet in om bedrijven en instanties te beboeten, die geld verdienen aan menselijke zwakte? Een boete, die in verhouding staat tot hun jaaromzetten?

Ik heb in 2013 een maagverkleining gehad. Wat heeft psychologie met een maagverkleining te maken? Laat ik mezelf eerst voorstellen: ik ben een man van 72 jaar die al van jongs af aan van snoepen houdt, zowel zoet als hartig. Vóór m’n achttiende kon je m’n ribben op een kilometer afstand tellen, daarna begon ik al snel een buikje te vertonen.

Toen ik zo rond m’n 25e medisch gekeurd moest worden voor de volleybalcompetitie, woog ik 95 kilo. Ik was één meter vijfentachtig, dus mijn Body Mass Index, de BMI, bedroeg ruim 27. Ik werd goedgekeurd maar moest wèl afvallen.
Ik hield ook – en hou nog steeds – van fietsen en zwemmen, maar dus óók van snoepen, zoals gezegd: zowel zoet als hartig. Om een lang verhaal kort te maken: op m’n 55e woog ik nèt geen 140 kilo. Mijn diëtiste had me een paar jaar eerder hiervoor al gewaarschuwd, maar ik dacht: “Nee, zo’n vaart zal het toch wel niet lopen?” En geloof me: ik had een heel scala van behandelingen doorlopen, jarenlang: Weight Watchers, diëtisten, een verwijdering van mijn huig en behandelingen voor OSAS oftewel slaapapneu: vetweefsel rond je keel bemoeilijkt ’s nachts de ademhaling.
Overgewicht is ook één van de oorzaken van arthrose, het slijten van kraakbeen in gewrichten. En kraakbeen is voor je knieën en enkels wat motorolie is voor een motor. Ik heb een operatie gehad waarbij de achterste drie botten van mijn linkervoet zijn gefixeerd met een metalen schroef van ca. 8 cm. Ook heb ik twee zg. Totale Knieprotheses (kunstknieën) gekregen.

Ik zie de mens als een evenwichtstoestand tussen goed en kwaad. Dat hoef je niet met me eens te zijn, maar laat me even hierop voortborduren. Als klein kind ontwikkel je een geweten. Ik wil me hier even beperken tot het geweten dat betrekking heeft op de gevolgen van je eigen handelen voor jezelf. Het gevolg van deze gewetens-ontwikkeling is – of moet zijn – dat je al opgroeiend leert dat het ene gedrag wèl goed voor je is en het andere niet. Duidelijkheid hierin heb je in gradaties: één keer je handje tegen een gloeiendhete kachel en je doet het nooit meer. Het wordt al iets moeilijker als je ouders de ene keer een snoepje op een pleister leggen en de andere keer tegen je zeggen dat snoepen niet goed voor je is. Dat vereist denkkracht en dat lukt bij de meeste mensen vrij aardig. Maar ik nam mezelf in de maling, al lang vóórdat het hierboven genoemde buikje zich aandiende. Je kent die redeneertrant wel: “Mijn opa rookte elke dag sigaren en hij is zesennegentig geworden”. Ik kan je verzekeren, jezelf in de maling nemen lukt héél lang héél goed.

Nu kan ik van mezelf zeggen dat ik een redelijk stel hersens heb. En als ik na het douchen voor de spiegel stond en ik zag de kilo’s zitten,  zei ik natúúrlijk vaak tegen mezelf: “Man, hou daarmee op, je gaat naar de ratsmodee!” Soms ging het dan een paar dagen goed, maar vaak ook niet. Waarom was die prikkel om te snoepen sterker dan m’n angst voor het achteruitgaan van mijn gezondheid? Ik had al snel in de gaten dat piekeren over dat waarom? totaal geen zin had. Psychiatrische hulp wèl, en ook psychomotorische therapie en diverse psychotherapieën. En vervolgens een niet-operatief behandeltraject bij een obesitaskliniek, gedurende vier jaren. Het besef, dat ik met al deze therapieën te laat begon, is nu mosterd na de maaltijd. Alle professionele hulp die ik kreeg, resulteerde in wisselend succes. Mijn vrouw en kinderen drongen aan op een maagverkleining, mijn huisarts raadde het me ook aan. Hij zei tegen me: “Het is niet de vraag òf je suikerziekte krijgt, maar wannéér!” Nóg heb ik toen ruim een jaar getwijfeld maar in 2013 heb ik besloten om de operatie Gastric Bypass (maagverkleining) te laten doen. En daarna tóch weer gejojood. Ik hoop het nu stabiel te kunnen houden.

Maar, zullen jullie misschien denken, waarom dan een oproep aan ons, wetenschappers in de zorgverlening? Ik zeg het ronduit: als het mij lukt om één van jullie ervan te weerhouden om – nu of later –  psychologische technieken te misbruiken met het doel mensen tot slecht gedrag te verleiden, dan is mijn missie geslaagd. Psychologische technieken ten behoeve van marketing-doeleinden, dat is waar ik het hier over heb.

Oké, dat was behoorlijk cynisch. En ik zie heel duidelijk m’n eigen valkuilen voor me: ik leg nu de schuld voor mijn eigen fouten bij mijn omgeving neer. Immers, mooie kleurrijke verpakkingen van junkfood liggen toch onder slimme belichting verleidelijk uitgestald in supermarkt-schappen? Marketing-psychologie ten top! Maar als ik me achter die smoes verschuil ben ik weer flink bezig mezelf in de maling te nemen. Of, zoals een diëtiste ooit tegen me zei: “Zeg eens eerlijk: loopt die snoepautomaat naar jóu toe, of jíj naar die snoepautomaat?” ’t Is dus allemaal behoorlijk dubbel…..

Ik had het zojuist over die evenwichtstoestand tussen goed en kwaad. Voor mij en mijn lotgenoten is dat vaak een zware strijd. Als jullie het menselijk gedrag (gaan) bestuderen, gebruik dan alsjeblieft die opgedane kennis om ons een duwtje in de goede richting te geven. Een duwtje is genoeg, 99 procent moeten we zélf doen.

Alle deskundigen op dit gebied zullen je vertellen dat obesitas een multi-factorieel disfunctioneren is. Dus niet: gebroken been – gips erop – en op genezing wachten. Of: angst voor spinnen – en dan elke week naar een foto van een steeds groter spinnetje kijken. Wat precies de factoren zijn die ervoor zorgen dat er in onze westerse maatschappij steeds meer te dikke mensen zijn, daar wordt nog volop onderzoek naar gedaan. Maar het is mijn visie – let wel: ik zeg visie, niet: argument – dat het hard nodig is dat de deskundigen, die vanuit de gemeenschap de mogelijkheden èn de opdracht hebben meegekregen om de volksgezondheid te bevorderen, hun deskundigheid èn de daaruit voortvloeiende macht gebruiken om krachten die de volksgezondheid tegenwerken te ontzenuwen. Hetgeen mij terugbrengt naar mijn openingszin: Hoe komt het toch dat de verzamelde hulptroepen van zorgverleners niet in staat zijn de vernietigende snoep- en snackcultuur te ontmantelen?



Luuk Woltring, Tilburg
19 maart 2024


Milka_2e_halve_prijs_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

large_Milka_2e_halve_prijs_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

medium_Milka_2e_halve_prijs_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

small_Milka_2e_halve_prijs_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

thumbnail_Milka_2e_halve_prijs_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

Zoutjes_schappen_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

large_Zoutjes_schappen_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

medium_Zoutjes_schappen_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

small_Zoutjes_schappen_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

thumbnail_Zoutjes_schappen_AH_XXL_Tilburg_20240321.png

Hieronder een appèl aan wetenschappers om de junkfood- en snack-cultuur in Nederland te helpen ontmantelen.

"Oproep aan psychologen, psychiaters en artsen in het algemeen (.....)"

***Ook de NRC besteed een special aan Overgewicht & Obesitas. De bewustwording is in gang gezet. Keep it going!***


Er komt gelukkig steeds meer aandacht voor deze chronische ziekte en de best passende behandeling.



Hopenlijk verdwijnt het stigma naarmate de ziekte en de daarbij behorende behandeling serieus genomen wordt.



Together we are stronger 💪



Lees het volledige item hier: [hier](https://www.nrc.nl/nieuws/2024/03/14/hoe-gaan-we-om-met-obesitas-bij-elke-andere-ziekte-praten-patienten-mee-maar-bij-obesitas-niet-a4192923) _(voor het artikel is wel een abonnement verplicht)_


#WODEurope 
#WorldObesityDay #AddressingObesityTogether
#NVOO
#EASO
#overgewicht 
#obesitas
#ECPO

large_NOVO.jpg

medium_NOVO.jpg

small_NOVO.jpg

thumbnail_NOVO.jpg

NOVO.jpg

Ook de NRC besteed een special aan Overgewicht & Obesitas. De bewustwording is in gang gezet. Keep it going!

NRC - Hoe gaan we om met obesitas.

Afgelopen week was het zover. Mijn laatste één op één-gesprek en weegmoment met mijn  leefstijlcoach.

Nu wil ik graag mijn persoonlijke succesverhaal delen dat mijn leven de afgelopen twee jaar ingrijpend heeft veranderd. Ik ben ontzettend blij en trots dat ik meer dan 50 kilo ben afgevallen, wat neerkomt op zo’n 33% van mijn oorspronkelijke gewicht. En dit alles heb ik onder andere te danken aan mijn deelname aan de **Gecombineerde Leefstijl Interventie (GLI)**, het programma CooL.


### Waar ik begon
Ongeveer twee jaar geleden besefte ik dat het hoog tijd was om serieus werk te maken van mijn gezondheid. Mijn BMI was _sky-high_ en ik worstelde met dingen zoals een hoge bloeddruk en een te hoog cholesterol. Het was duidelijk dat er iets moest veranderen. En toen wees de assistente van mijn huisarts mij op CooL, een programma dat niet alleen focust op afvallen, maar vooral ook op het aanleren van gezonde, duurzame leefstijlgewoonten.


### Wat ik heb geleerd
Mijn reis met het CooL-programma was zeker niet altijd makkelijk, maar elke stap was het meer dan waard. Onderweg heb ik belangrijke lessen geleerd:

1. **Doorzettingsvermogen loont:** Mijn succes is het resultaat van vastberadenheid en het vermogen om door te zetten, zelfs als het tegenzit. Terugval was er zeker, maar ik bleef gefocust op mijn doelen. In het CooL-programma werd ook aandacht besteed aan het omgaan met terugval.

2. **Kleine stappen, grote verandering:** Het CooL-programma heeft me geleerd dat kleine, haalbare veranderingen in mijn leefstijl uiteindelijk een enorme impact kunnen hebben. Het ging niet alleen om afvallen, maar ook juist om meer bewegen en het opbouwen van gezonde gewoonten.

\
Ik wil ook graag mijn waardering uitspreken voor mijn fantastische leefstijlcoach en de geweldige professionals in de sportschool. Hun begeleiding en steun hebben me door alle momenten geholpen en me gemotiveerd om door te gaan.

### Waar ik nu sta
Nu, twee jaar later, voel ik me niet alleen **ruim 50 kilo lichter**, maar ook veel gezonder en gelukkiger. Mijn BMI is van boven de 40 naar 26 gedaald, en mijn bloeddruk- en cholesterolwaarden bevinden zich nu binnen gezonde marges. Deze veranderingen hebben niet alleen mijn fysieke gezondheid verbeterd, maar ook mijn **zelfvertrouwen en welzijn**.

\
Dit succesverhaal illustreert niet alleen mijn persoonlijke overwinning, maar benadrukt ook het belang van leefstijlprogramma's zoals CooL en hoe die levens op een positieve manier kunnen veranderen. Ik ben dankbaar voor de steun die ik heb gekregen en voor de kansen om mijn gezondheid te verbeteren.

\
Mijn reis is nog niet voorbij. Ik kijk ernaar uit om mijn nieuwe leefstijl voort te zetten, mezelf blijvend uit te dagen en verder te groeien. **Ik geloof er in dat iedereen de kracht heeft om positieve veranderingen in zijn of haar leven aan te brengen.**
Nu blijf ik streven naar een gezondere toekomst!

\
Speciale DANK aan mijn leefstijlcoach Reina. Wat een TOPPER!!! 

\
**Groet, Norbert**


\
_Wie naar aanleiding van dit verhaal vragen heeft of in contact wil komen met Norbert, kan hem benaderen via de NVOO community-pagina._







large_Logo-COOL-white-background-large.jpeg

medium_Logo-COOL-white-background-large.jpeg

small_Logo-COOL-white-background-large.jpeg

thumbnail_Logo-COOL-white-background-large.jpeg

Logo-COOL-white-background-large.jpeg

Een van onze NVOO O-buddy's deelt zijn positieve ervaringen met het leefstijlinterventie programma CooL

Het ervaringsverhaal van Norbert met het leefstijlprogramma CooL

Klik hier om hierover mee te praten!

Voor dit interview spreek ik met Wendy, een van onze NVOO O-buddy’s. Zij vertelt over haar ervaring met obesitas, en met name over haar eetstoornis: *binge eating disorder (BED)*, of in het Nederlands: **eetbuistoornis**. Wendy heeft hier zelf lang mee geworsteld. Ze hoopt dat zij door haar verhaal te delen anderen kan helpen om *BED* eerder te (h)erkennen. 

### Het interview
\
_**Laten we bij het begin beginnen… Kan je jezelf eens voorstellen?**_
\
Jazeker! Ik ben **Wendy**, 46 jaar, ik ben getrouwd en heb een zoon van 16 jaar oud. 
\
Ik worstel al sinds ik ongeveer 11 was met mijn gewicht. Als jong kind had ik altijd een normaal postuur, maar vanaf het begin van de puberteit werd ik steeds een beetje zwaarder. 
\
Bij mij thuis werd daar vrij strikt op gelet. Mijn moeder is altijd mager geweest, en ik merkte als kind dat zij het niet goed vond dat ik wat zwaarder was. Er werd nooit gezegd dat ik niet mooi was of iets dergelijks, dat niet, maar ze had wel opmerkingen over hoe mijn kleding zat. Mijn shirt moest over mijn billen vallen, en korte of strakke truitjes ‘daar had ik het figuur niet voor’. Daardoor kreeg ik toch indirect wel de boodschap wel dat mijn figuur iets was dat ik moest verbergen. En als ik bijvoorbeeld een snoepje at, dan werd er gezegd *“Zou je dat nou wel doen?”*. Dan voelde ik wel dat ik te dik werd gevonden en dat dat niet goed was. 

\
Ik had eens in de Tina meiden gelezen over meiden die “verkeerde” dingen deden om af te vallen: spugen na het eten, of helemaal niet eten bijvoorbeeld. Dat bracht mij op ideeën: spugen lukte mij niet, maar ik ging toen wel proberen om helemaal niet te eten. Dan zei ik bijvoorbeeld tegen mijn moeder dat ik bij een vriendinnetje ging eten, en zei ik tegen mijn vriendinnetje dat ik thuis al gegeten had. Daar val je natuurlijk wel van af… maar niet op een gezonde manier. 

\
_**Merkten je ouders dat niet?**_
\
Nou, toen ik op een bepaald moment 3 dagen lang helemaal niets gegeten had, vond ik dat hartstikke knap van mezelf. Toen heb ik dat heel trots aan mijn vader verteld, maar hij is daar best van geschrokken. Hij zei dat ik beter op een gezonde manier kon proberen af te vallen, en heeft me toen naar een diëtiste gebracht. Ik was toen 12 jaar oud.

\
_**Wat voor adviezen kreeg je van de diëtiste?**_
\
Ik kreeg eigenlijk het **‘standaard’ dieet** van destijds: ’s ochtends 1 boterham met hagelslag, ’s middags 2 boterhammen met kipfilet of hüttenkäse, en als avondmaaltijd 2 scheppen groente, een schepje aardappelen en een stukje vlees. En als tussendoortje mocht ik dan een appel. Dat heb ik eigenlijk een hele tijd volgehouden.

\
_**En wat gebeurde er toen?**_
\
Twee jaar later verhuisde ik met mijn moeder naar mijn nieuwe stiefvader toe, die woonde in Friesland. Daar hield ik me niet meer aan het dieet, er was daar geen controle meer. Ik ging niet meer naar de diëtist. In de zomervakantie werkte mijn moeder veel, mijn jongere broertje en ik waren eigenlijk de hele zomer alleen thuis. We hadden zo vlak na de verhuizing nog geen vrienden gemaakt, dus zaten we veel met een zak chips voor de tv. Ik kon zo veel eten als ik wilde. Ik kreeg ook wat geld van mijn moeder om eten te kopen. Als we voor een paar gulden patatjes konden kopen, dan hadden we nog wat over voor snoep!

\
_**Begonnen de eetbuien ook rond die tijd?**_
\
Die zijn denk ik begonnen na de scheiding van mijn ouders toen ik 12 was. Toen begon ook echt het **stiekeme eten**. Zodra mijn moeder de deur uit was, werd het bijna een automatisme om direct naar de kast met snoep te lopen en die helemaal leeg te eten. Mijn moeder had dat trouwens wel door hoor, ze zei *“Ik weet heus wel dat jij alles opeet als ik wegga”*. Maar ja, als zij weg was had ik de gelegenheid voor een eetbui. En wat ik opat werd ook gewoon weer aangevuld. 
\
Als ik mijn zakgeld had gekregen, ging ik direct snoep kopen om dat stiekem op mijn kamer op te eten, soms tot ik er misselijk van werd. Eenmaal in Friesland, vanaf mijn 14e, probeerde ik me wel nog steeds aan de twee boterhammen in de middag te houden, maar die waren eigenlijk altijd om 10:00 uur ’s ochtends al op. Daarna ging ik los op de snoepautomaat. **Niemand die me vertelde dat een puber van 14 niet meer op twee boterhammen kan leven**. En ook niemand die het doorhad, want ik deed alles zelf, ook mijn brood klaarmaken voor school. 

\
_**Dat klinkt als een hartstikke lastig probleem al op die leeftijd... Hoe is het daarna gegaan, na je kindertijd?**_
\
Ik was eigenlijk altijd het diëten. Het lukte me steeds weer om wat gewicht kwijt te raken, maar het kwam er altijd weer aan- echt dat jojo-effect. Ik heb **super veel verschillende diëten** geprobeerd, zelfs hele gevaarlijke pillen waar ik enorm mee afviel, maar waarna alles er daarna ook weer aankwam natuurlijk, plús bonuskilo’s. Altijd begon ik heel enthousiast, maar na een tijdje hield ik het niet meer  vol: of ik zat minder lekker in mijn vel, of het was vakantie waardoor ik was mijn ritme kwijtraakte, zo bleef het steeds niet lukken. En met elke terugval ging ik mezelf een grotere mislukking vinden.
\
Bij mij was het ook altijd **alles of niets**. Ik was op normale dagen super streng voor mezelf, maar als het dan een keer vakantie was, of er was een verjaardag, dan dacht ik: *“Nu mag ik alles”*. En dan ging ik dus overdreven veel eten, met alle remmen los.

\
_**Hoe ben je er uiteindelijk achter gekomen dat je binge eating disorder had?**_
\
Dat was eigenlijk pas drie jaar geleden. Aan het einde van het jaar zat ik weer eens na te denken over hoe ik in het nieuwe jaar toch eindelijk zou gaan afvallen. Ik had echt al zo veel opgezocht op Google: ik zat echt te bedenken waar ik nu eens op zou gaan zoeken. 

\
Er was een hele periode dat ik dacht dat ik een suikerverslaving had. Toen vermeed ik echt álle soorten eten waar suiker in zat. Maar als ik dan één keer weer iets at met suiker erin, dan kon ik gewoon niet meer stoppen. Ik heb toen ook echt rondgevraagd bij vriendinnen: *“Hoe doen jullie dat dan als je zin hebt in wat lekkers?”*. Sommigen zeiden dat als ze ’s avonds trek hadden, dat ze dan één bonbon namen. Dat vond ik zó raar, ik kon dat echt niet! Ik begon ontzettend aan mijzelf te twijfelen, ik voelde me zó schuldig. _“**Waarom kan ik dat niet?** Waarom eet ik, zelfs als ik de hele kast al leeggegeten heb, zelfs nog koekjes op die al over de datum en niet eens lekker meer zijn?”_
\
Door die vraag kwam de zoekterm **eetbui** in me op. En via die zoekterm kwam ik op een website over eetstoornissen.


\
_**Wat dacht je, toen je informatie vond over de eetbuistoornis?**_
\
Ja, toen dacht ik direct: “**dit heb ik!**”. Deze herkenning had echt een groot effect op mij, ik was er best door van de leg. Ik dacht: “Dit is écht iets! Dit ben ik niet alleen met mijn tekort aan wilskracht, maar dit is echt iets!”. 

\
Ik heb toen het boek besteld van die website waar ik op terecht kwam, van Charlie Paludanus. In dat boek staat een zelftest om erachter te komen of je een eetstoornis hebt. Wat ik mooi vond is dat erbij stond dat náást de DSM-5 criteria (red: de medische richtlijn voor mentale aandoeningen) er ook andere kenmerken van de eetbuitstoornis zijn, en die herkende ik allemaal: **stiekem eten**, je enorm schuldig voelen als je hebt gegeten, eigenlijk liever maar alles er weer uit willen gooien. Steeds weer denken: “Morgen ga ik het anders doen”, en **niet begrijpen** waarom je dit toch steeds blijft doen. Er komt zo veel **schuldgevoel** bij kijken.

\
_**Hoe heb je toen hulp gezocht?**_
\
Nou, de uitkomst van mijn zelftest was erg duidelijk: er stond *Het lezen van dit boek kan je wel helpen om wat inzicht te krijgen, maar bij deze mate van ernst adviseer ik je om professionele hulp zoeken.* Dus toen ben ik op zoek gegaan naar hulp bij een eetstoornis, en kwam ik erachter dat er een Ursula kliniek (een kliniek voor eetstoornissen) bij mij in de buurt zat. Dus ben ik naar mijn huisarts gegaan met de vraag om een verwijzing.  

\
_**Wat betekent het voor jou om binge eating disorder te hebben?**_
\
Voordat ik wist dat ik een eetstoornis had betekende het dat ik veel **schaamte** had en me alleen voelde. Ik wilde bepaalde groepsactiviteiten niet meer doen, omdat ik bang was dat er foto’s gemaakt zouden worden die op Facebook geplaatst gingen worden. Ik durfde dat niet te zeggen, dus ging dan maar niet naar die activiteiten. Ik ging me zo steeds meer in mezelf keren. Mijn vriendinnen begrepen dat toen niet, en zo ben ik wel een aantal vriendinnen kwijtgeraakt.

\
Nu ik weet dat ik het heb, betekent het wat anders voor mij. Het helpt me om mezelf niet zo enorm de schuld te geven dat ik mijn overgewicht zo ver heb laten komen. Ik zag het daarvoor echt als mijn eigen schuld, mijn eigen zwakte. Realiseren dat het een eetstoornis was heeft me veel **zelfcompassie** gegeven. Ik heb ervan geleerd dat het niet mijn eigen schuld is geweest. Dat heeft veel geholpen bij het verwerken en eruit komen. 

\
_**Wat heb je voor hulp gekregen?**_
\
Bij de Ursula kliniek ben ik begonnen met groepstherapie voor mensen met *Binge eating disorder*. Dit gaf herkenning: ik ben niet de enige die dit heeft. Er waren mensen van veel verschillende achtergronden, maar iedereen voelde die **herkenning** van niet kunnen stoppen met eten, en niet weten waardoor het komt. Ik heb hier veel van geleerd. 

\
Vroeger had ik zó veel strenge eetregels voor mezelf: eigenlijk mocht ik alleen komkommers en sla eten. Zelfs wortels vond ik al te veel suiker hebben, en bananen te veel calorieën. Ik heb geleerd dat ik hierdoor **zo veel honger had dat dit juist eetbuien uitlokte**. De eetbuien waren eigenlijk een combinatie van fysiek honger hebben, en een manier om met mijn emoties om te gaan.

\
Ik kreeg een eetlijst van wat ik minimaal moest eten. Dat vond ik doodeng: *”Straks kom ik nog meer aan!”* Ik was echt verbaasd over de adviezen voor normale voedingsmiddelen, en dat ik 6 eetmomenten per dag moest hebben. Ook was het advies om gewoon dingen te kiezen die je lekker vindt in plaats van alleen naar de ingrediëntenlijst te kijken- dat kende ik helemaal niet! Ik heb echt lang in de supermarkt gestaan om een muesli uit te kiezen die ik lekker vond… Zo gek om te realiseren dat ik niet eens wist wat ik lekker vond. En dat je in een normaal eetpatroon ook gewoon een plak kaas of smeerworst op brood mag. 

\
Maar met alleen normaal gaan eten gaan de eetbuien natuurlijk niet gelijk weg. Dat besprak ik dan in de therapie, om erachter te komen welke dingen een eetbui bij mij uitlokken. Als je je daar bewust van wordt, dan kan je daar op het moment vóór een eetbui zelf goed over nadenken: *“Ik kan geen honger hebben want net geluncht, waarom wil ik nu eten?”* Zo leer je dat langzaam op te vangen.

\
Na de *BED* groepstherapie heb ik nog een aantal andere therapieën gevolgd. Dat heeft niet iedereen nodig hoor, sommige mensen hebben genoeg aan de *BED* groep.

\
_**Ben je toen ook afgevallen?**_
\
Nee! In de *BED* therapie ben ik voor het eerst in mijn leven een half jaar lang stabiel in gewicht gebleven. Ik kwam niet verder aan, dus dat was fijn. Maar ik vond het wel heel vervelend dat je van de therapie zelf niet gaat afvallen. Dat is ook niet het doel van de therapie: zij zeiden dat als je 10% afvalt, dat al heel goed is. Maar mijn streefgewicht lag echt lager. 
\
Daarna ben ik dus wel weer met een diëtist gaan proberen af te vallen. Dat lokte dan ook weer eetbui-gedachten uit. 

\
_**Ben je wel eens naar een zorgverlener geweest met jouw eetprobleem, voordat je er zelf achter kwam?**_
\
Ja, ik ben er echt **boos** over geweest dat ik dit zelf heb moeten uitvinden. Ik was er bij meerdere diëtisten mee geweest, en ook bij verschillende psychologen- maar niemand heeft ooit herkend dat ik een eetbuistoornis had. 

\
_**Wat had je graag eerder willen weten?**_
\
Het had me zeker geholpen als ik wist dat **een eetstoornis niet alleen voorkomt bij mensen die graatmager zijn**. Een eetstoornis is niet alleen je vinger in je keel steken of jezelf uithongeren; het kan ook betekenen dat je je eten niet in de hand hebt en dat je je daar heel naar over kan voelen. En dit betekent niet dat zwak bent of niet genoeg discipline hebt!

\
_**Hoe gaat het nu met je?**_
\
*Lachend:* Nu gaat het heel goed met mij! 

\
Ik heb vooral geleerd dat mijn overgewicht niet mijn eigen schuld was, maar een resultaat van veel pijn en verdriet waarvan ik vroeger niet geleerd heb hoe daarmee om te gaan. Wegstoppen, niet voelen, er niet over nadenken en vooral hard werken om te laten zien dat je wél wat waard bent, dat had ik mezelf geleerd. Voor mijn gevoel kon iedereen aan mijn overgewicht zien wat een mislukking ik wel niet was. Achteraf gezien mocht ik best **heel veel liever voor mezelf** zijn.

\
Mijn vriendschap met mijn beste vriendin is nóg veel beter en dieper geworden, doordat ik in de therapie geleerd heb om mijzelf veel meer open te stellen. Zo heeft zij mij kunnen helpen door te luisteren en begrip te tonen. Dus dat is ook een heel mooie uitkomst hiervan!

\
Ik heb geleerd dat ik niet alles alleen hoef te doen, dat ik mijn grenzen mag aangeven en niet altijd aardig gevonden hoef te worden. Zo heb ik nu veel meer ruimte voor mezelf.

\
Én: mijn gewicht is maar een heel heel, heel klein stukje van wie ik ben. Ik ben dezelfde persoon van binnen, of ik nu wel of geen overgewicht heb. **En die persoon is bovendien heel erg waardevol!**

\
_**Wat voor tips heb je voor iemand die dit verhaal leest en denkt, dit heb ik ook?**_
\
Ga naar je huisarts en vraag een verwijzing naar een eetstoorniskliniek!
Nadat ze bij mijn eerste gesprek bij de kliniek zeiden dat ze inderdaad dachten dat ik een eetstoornis had, moest ik huilen. Ik was zo bang dat mijn probleem niet erg genoeg was om geholpen te worden, en was zo blij met die erkenning.
\
Dus: **zoek hulp!**

\
_**Wat voor tips heb je voor zorgverleners?**_
\
Durf het erover te hebben! Een open, niet veroordelende manier van spreken is daarbij super belangrijk. Vraag bijvoorbeeld: *“Zou je daar wat aan **willen** doen?”*, in plaats van: *“Zou je daar niet eens wat aan doen?”*

\
Je mag best aan je patiënt vragen: *“Ik zie dat je overgewicht hebt. Wil je daarover praten?”* of: *“Heb je wel eens geprobeerd daar wat aan te doen, heb je daar hulp bij nodig of zou je daar hulp bij willen?”*

\
**Realiseer je dat je vaak niet weet wat er precies speelt!** Ik zal iets vertellen vanuit mijn eigen ervaring. Ik heb een darmaandoening en kom daarvoor 1 keer per jaar bij een maag-darm-leverarts, die dan ook mijn gewicht meet. Op een bepaald moment woog ik al 1 jaar stabiel hetzelfde gewicht, doordat ik hard had gewerkt in de groepssessies bij de eetstoorniskliniek. Ik was wel te zwaar, maar een jaar lang een stabiel gewicht hebben, en dus niet zijn aangekomen, was voor mij een super prestatie! Maar die maag-darm-leverarts zag alleen maar dat ik nog te zwaar was, en gaf mij toen een preek over dat ik moest afvallen. Mijn trotse gevoel werd toen met één klap weggevaagd. Dit heeft toen zelfs juist een eetbui uitgelokt…

\
Later heb ik dit trouwens wel teruggekoppeld aan die arts, en heb ik uitgelegd hoe dit voor mij voelde. Zij reageerde daar gelijk heel goed op: *“Dankjewel dat je me dit vertelt. Ik had hier geen idee van. Ik heb heel veel patiënten met overgewicht en jij bent vast niet de enige die dit zo ervaart. Ik zal daar voortaan veel beter over nadenken.”* Dat was voor mij ook een heel goed gesprek, waardoor ik daarna ook met haar verder kon voor de rest van mijn behandeling… als ik dit niet had gezegd was ik er denk ik nooit meer heen gegaan. 

\
Dus: **spreek open over overgewicht zonder te oordelen, en luister naar hoe degene die voor je zit het zelf ervaart.**

\
_**Dat lijkt mij een prachtige boodschap om dit interview mee af te ronden. Wendy, ik wil je graag ontzettend bedanken voor dit mooie gesprek. Fantastisch dat je hier zo open kunt en durft te spreken, dat vind ik inspirerend! Ik hoop dat we door dit interview op de NVOO website te plaatsen mogelijk iemand kunnen helpen.**_
\
Dat hoop ik ook! Als het maar één persoon is die dit leest en hierdoor hulp weet te vinden, dan is het voor mij een succes. 


### Wil jij graag met Wendy in contact komen? Dan kan je haar een bericht sturen via de NVOO Community pagina. Klik hieronder om daarnaartoe te gaan!









large_profiel_bg-rood-liggend.jpg

medium_profiel_bg-rood-liggend.jpg

small_profiel_bg-rood-liggend.jpg

thumbnail_profiel_bg-rood-liggend.jpg

profiel_bg-rood-liggend.jpg

Een openhartig verhaal van O-buddy Wendy over haar eetstoornis.

Interview met Wendy: Binge Eating Disorder

*In haar blogs neemt O-buddy Serena ons mee in haar ervaringen met het GLI-programma Coaching op Leefstijl (CooL). [Hier](https://www.nvoo.nl/artikel/blog:-ervaringsdeskundige-serena) kan je blog 1 vinden, waarin ze zichzelf voorstelt.*

### Het eerste individuele gesprek
Dinsdag 13 december was het dan zover: na een aantal groepsbijeenkomsten was het nu tijd voor mijn eerste persoonlijke gesprek met de leefstijlcoach. Iets waar ik me eerlijk gezegd wel op verheugde!

\
De reden dat ik me erop verheugde was dat hoewel de groepsbijeenkomsten steeds gezellig, leuk en vooral ook leerzaam zijn, het wel steeds over algemene onderwerpen gaat die besproken worden met de groep. En, zoals ik ook in mijn eerdere blog schreef, weet ik zelf al van alles over het stukje voeding. Daarom keek ik wel uit naar dit persoonlijke gesprek om meer in te gaan op de dingen die voor mij specifiek belangrijk zijn. 

### Het gesprek met de leefstijlcoach
Toen ik binnen kwam vroeg de coach meteen aan mij “Hoe gaat het met je?”, waarop ik antwoordde dat het goed gaat, maar dat ik het fijn vond dat we elkaar nu 1 op 1 spraken. Vervolgens begon ik eigenlijk gelijk mijn verhaal te doen over hoe ik de bijeenkomsten tot nu toe heb ervaren. Zo heb ik onder andere aangegeven dat ik me na de eerste bijeenkomst best emotioneel voelde, omdat ik me er niet echt thuis voelde. Dat kwam voornamelijk doordat de rest van de mensen in de groep echt problemen heeft met voeding, en dat speelt bij mij niet. Wat ook meespeelt is dat ik er toch al ruim 37 jaar dag in, dag uit mee bezig ben: voeding, uiterlijk, gewicht, enzovoort…
\
Maar: we hebben het allemaal kunnen bespreken, dat is wel echt fijn aan zo’n individueel gesprek.


### Goed nieuws! En wat persoonlijke adviezen
En het goede nieuws is: ik ben afgevallen. Hoeveel dit is in gewicht en centimeters kan ik jullie niet zeggen, omdat ik tot op heden nog steeds niet op de weegschaal wil. Dat moet bij de leefstijlcoach wel, maar ik kijk dan niet en ze zegt het dus ook verder niet. Maar ze was wel zeer positief! Natuurlijk merkte ik het zelf ook al wel aan mijn kleding. Ik kan weer dingen aan die ik al lang niet meer gedragen heb omdat het of niet meer paste of echt te strak zat. En nu niet meer! Dus ik was (en ben nog steeds) **SUPER BLIJ!**

\
Verder heb ik nog wel het advies gekregen om meer groenten en meer eiwitten te eten. Uit het voedingsdagboek dat ik een week voor deze afspraak moest bij houden kwam namelijk naar voren dat ik daar nog te weinig van binnen krijg. Dus dat probeer ik nu meer te eten. 
\
Verder waren we vanuit beide kanten zeer positief over het traject.

\
Dus op naar de volgende bijeenkomst, die over **slapen en stress** gaat. Dat vind ik persoonlijk een zeer interessant onderwerp. Natuurlijk doe ik daar weer verslag van in mijn volgende blog. Tot dan!

### Lieve groet,

## Serena 


\
*Via de linkjes hieronder vind je de andere blogs van Serena:
\
**Vorige blog**: [Derde bijeenkomst - thema Eten](https://www.nvoo.nl/artikel/blog-serena:-derde-gli-bijeenkomst-met-thema-eten)
\
**Volgende blog**: volgt!*


In haar blogs neemt O-buddy Serena ons mee in haar ervaringen met het GLI-programma Coaching op Leefstijl (CooL). 

Blog Serena: Het eerste persoonlijke gesprek met de leefstijlcoach

large_img_phone@3x.png

medium_img_phone@3x.png

small_img_phone@3x.png

thumbnail_img_phone@3x.png

img_phone@3x.png

Lid worden

Je betaalt hier voor je lidmaatschap bij de NVOO. Een lidmaatschap kost 30 euro per jaar. Onze website verrekent het bedrag afhankelijk van wanneer in het kalenderjaar je je inschrijft. Bijvoorbeeld: als je je in juli inschrijft, betaal je 15 euro voor de resterende helft van het jaar. Zodat je niet te veel betaalt als je halverwege het jaar inschrijft.

Je kan je het lidmaatschap ook altijd weer gemakkelijk opzeggen met 1 druk op de knop 'Lidmaatschap opzeggen' onderaan je profielpagina.

Vul hiernaast je persoonsgegevens in om je in te schrijven voor lidmaatschap bij de NVOO. Lidmaatschap kost €30 per jaar. Deze gegevens worden niet zichtbaar gemaakt op het platform. 

Maak een profiel aan en vind jouw O-buddy!

Maak hier een profiel aan voor de digitale community. Je profielfoto, gebruikersnaam en beschrijving worden zichtbaar voor andere leden op het platform. 

Je kunt hier een account aanmaken. Het account gebruik je om in te loggen op de website en op de digitale community. Deze gegevens zijn alleen zichtbaar voor jou.

Welkom bij de kennisbank

Laatste artikelen in Opinie

Onderwerpen

Wil je graag meer van ons werk zien? Word lid van de NVOO!